Dorosłe szycie instytutututu

Mimo że postanowiłam nie robić z siebie ofiary losu, najlepiej nigdy, chociażby dlatego, że jestem coraz bardziej zadowolona ze swojego życia, okazało się, że to nie wystarczyło. B. po rozmowie z Z. zadzwoniła zaniepokojona, usłyszawszy, jak moje szycie wali się w gruzy. Chodziło o możliwą redukcję mojego miejsca zatrudnienia - taka informacja zaskoczyła nasz odłam instytututu tuż przed Wielkanocą. Mimo że mówiłam, że się nie przejmuję, bo jeśli faktycznie tak się stanie, to 1. przepracowałam już całkiem sporo w miejscu, które lubię, z ludźmi, których bardzo lubię; 2. zmądrzałam, głównie zawodowo, a co za tym idzie, mam większe doświadczenie i szanse znalezienia przyzwoitej pracy; 3. ponieważ jestem ascetką i minimalistką, nie wydawałam w ostatnich czasach za dużo pieniędzy i jak nie znajdę zatrudnienia od razu, to też nie padnę z głodu, a życie na wsi jest tańsze niż w mieście; 4. nie będę mówić, że to ciekawa zmiana i może przynieść coś nowego, interesującego, bo wcale nie mam jeszcze ochoty na kolejne zmiany, raz bym chciała w szyciu jeszcze pożyć takim samym życiem (i m.in. ocieplić chałupę...); 5. jestem od kilku miesięcy tak zmęczona, że nie chce mi się czasem szyć - po pracy na pełen etat latam na zajęcia, na które muszę chodzić, latam na zajęcia, które prowadzę, a w wikendy przygotowuję je albo zajmuję się intensywnym muszeniem przygotowywać. Żadne szycie. A nie umiem ich nie przygotować lub zrobić je źle, na odwal się, bo cały czas mam złudzenia dotyczące uczelni i tego, jak musi wyglądać lektorat. Eniłej, mam satysfakcję, ale wolałabym mieć więcej czasu i luzu. Więc! jakby moja praca zanieistniała, to przynajmniej odpocznę. Będę jeździć po wsiach i robić zdjęcia, siedzieć nad stawem i patrzeć na żaby, jeść ciastka z koszyka z piknikiem. Cały czas pamiętam, że nie samą pracą człowiek szyje.

Te ostatnie zdania o ciastkach i żabach to takie moje standardowe pitu pitu o słodyczy istnienia, ale nadal mnie przekonuje.

W ramach odświeżającego dodatku na temat tego, co jest w życiu ważne, zamieszczam nagranie - niestety bez napisów.

Przyjemność tekstu

Znowu czytam, głównie z przekory, bo niby powinnam zajmować się pisaniem doktoratów i przygotowywaniem zajęć. Po ostatnich miesiącach tyrania nie zamierzam się jednak do niczego zmuszać ponad miarę.

"Podobno nigdy się nie podniósł po tym, co się wydarzyło przed jego weselem. Miał się ożenić z jedną damą, zdaje się, że ze Spenderów. Szykowało się wielkie weselisko, ale po próbie panna młoda poszła na piętro i odstrzeliła sobie głowę. Palcem u nogi pociągnęła za cyngiel strzelby."